Onlangs werd ik gevraagd voor een interview over mijn werk als outdoor fotograaf in het prachtige tijdschrift Seasons Magazine; een keertje niet achter, maar voor de lens! Met mezelf in de schijnwerpers, in plaats van de producties over anderen die normaal gezien in tijdschriften staan te shinen.
Een hele eer dus, en ook wel even wennen, maar het is (vind ik) een ontzettend mooi interview geworden. Dankjewel Seasons!
En omdat het originele interview een stuk uitgebreider was dan geplaatst kon worden, kun je hier het volledige interview lezen - mocht dat je interesseren ;)
Eva, je bent outdoor fotograaf en 'fotograaf der natuurliefhebbers'. Wat precies wil je vastleggen van die buitenwereld? Wat is de essentie?
Ik hou er gewoon heel erg van om buiten te zijn, dus waarom dat niet verklaren tot mijn werkplek? Het spreekt ook de leukste klanten aan die goed bij mij passen, namelijk mensen die ook genieten van de natuur, milieubewust zijn en graag avonturen beleven. Voor mij geen stijve portretten in een studio met flitslampen, maar juist de schoonheid van het buitenleven laten zien.
De essentie: met mijn foto’s wil ik je doen verwonderen over alles wat de natuur te bieden heeft, en je aansporen om lekker het bos in te gaan, open te staan voor nieuwe ervaringen – en die samen te creëren. Fotografie is een wisselwerking tussen fotograaf en geportretteerde, en daarin maak ik het alledaagse graag samen bijzonder. (Mijn ‘Why’: to create magic together, so that the ordinary becomes extraordinary)
Dat kan door middel van een moestuinshoot of plukstuinshoot waarbij ik je al scharrelend in je tuin vastleg, of een elopement (waarbij je trouwt met alleen jullie twee of een klein aantal gasten, vaak op een bijzondere plek in de natuur die goed bij jullie past). Daarnaast fotografeer ik veel groene en creatieve ondernemers en brands die gericht zijn op het buitenleven. Allemaal met als doel om de liefde voor de natuur aan te wakkeren.
Waar en hoe is je liefde voor de natuur ontstaan?
Ik denk toch wel door mijn ouders en opa en oma. We hadden een grote tuin, speelden veel in de bossen van het dorp waar ik opgroeide en opa en oma hadden een grote moestuin waar we verstoppertje speelden tussen de bonenstaken. We gingen altijd op vakantie in een campertje, liefst wildkamperend. Respect voor de natuur kregen we met de paplepel ingegoten; geen afval in de bossen gooien, kikkervisjes bestuderen, eikels rapen op het schoolplein voor de hertjes van de buurvrouw, maar ook tot vervelens toe gewezen worden op die ene bloem/vogel/plant enz. haha – iets wat ik nu zelf ook doe trouwens bij mijn eigen kinderen.
In mijn pubertijd had ik een kruidentuintje, en een m2 tuin waar ik zelf in mocht planten wat ik wilde. En ik begon me te verdiepen in kruiden en hun medicinale werking, dus er is toch best wat goed gegaan in die opvoeding – ook al ging ik als kind ook vaak met tegenzin mee wandelen hoor, haha.
Wat betekent de natuur voor jou, wat geeft ze je, wat vind je er?
Wij zijn natuur. De laatste jaren merk ik steeds vaker dat alles met elkaar verbonden is, en invloed heeft op elkaar. De gelijkenis tussen een vingerafdruk van een mens en de jaarringen van een boom is verbluffend.
Als mens voelen we ons vaak verheven boven dieren – terwijl we ook gewoon een diersoort zijn, en denken we de natuur naar onze hand te kunnen zetten. Ik vind dat een hele egocentrische, ouderwetse gedachtegang. Ik kan me dan ook erg kwaad maken om al het leed en onrecht in de wereld dat uit deze gedachtegang voortkomt.
De natuur geeft mij rust, ik kan er helemaal ontspannen en opladen. Wanneer ik in een bos naar boven kijk en alleen maar groene bladeren zie, voelt dat als een warme deken van energie. Het voelt als thuiskomen. Soms kan ik echt ontroerd raken door een landschap, of door nevel boven een riviertje in de ochtend. Dan kijk ik om me heen, en zie ik auto’s rijden, mensen die zich naar hun werk haasten, hoor ik de ellende op het nieuws en dan denk ik; gelukkig is er altijd nog de schoonheid van nevel boven een rivier.
Slow living is voor jou denk ik 1 op 1 verbonden met de natuur? Wat is slow living voor jou? En hoe ben je tot slow living gekomen?
Slow Living is voor mij eerder verbonden met bewust nadenken over hoe ik mijn leven wil leiden en waar ik aandacht aan wil geven. De natuur speelt daar zeker een belangrijke rol in voor mij, net als veel zelf maken met mijn eigen handen, en delen wat je hebt. Zo hadden we dit jaar een overvloedige pruimenoogst, en organiseerde ik een Pruimenfeestje waarbij iedereen mocht komen plukken en inmaken en met potten jam en chutney naar huis ging.
Door niet op de automatische piloot te leven, maar na te denken over wat je belangrijk vindt in je leven, heb ik de knoop durven doorhakken om volledig voor mijn passie fotografie te gaan. Door hoe ik mijn werk heb ingericht (en ook daar heb ik goed over nagedacht) ben ik nu vaak buiten, ontmoet ik de meest inspirerende mensen, en heb ik een heerlijke balans gevonden tussen mijn extraverte kant (fotoshoots) en introverte kant (editen en schrijven achter mijn pc). Dat werkt voor mij heel goed, maar daar moet je dus wel bewust bij stilstaan.
Voordat ik als fotograaf werkte, was ik in loondienst als arbeidspsycholoog. Een baan waar ik niet gelukkig in was, met veel verantwoordelijkheid en stress. Ik hielp mijn cliënten -vaak met burnoutklachten, dagelijks zoeken naar datgene waar ze energie van kregen en voldoening in vonden. Iets wat ik zelf totaal niet deed in die baan, dus dat roer moest om.
In 2020 schreef ik het boek Slow Living, waarvan dit najaar een vervolg komt; Slower Living. Een boek dat ik destijds zelf zocht maar niet kon vinden, vandaar dat ik het zelf ben gaan schrijven. Het staat boordevol inspiratie voor een bewuster leven samen met de seizoenen, waarbij zelf maken hoog in het vaandel staat. Ik interviewde daar allerlei creatieve makers en ambachtsmensen voor, en laat je zien hoe je zelf aan de slag kan met bijvoorbeeld wildplukken, houtsnijden en verven met planten.
Hoe vaak ben je in de natuur en wat doe je er het liefst?
Ik denk dat kwaliteit boven kwantiteit staat ;). Hoewel mijn voornemen om iedere dag te wandelen nog niet echt lukt…Maar we wonen prachtig achteraf op het Brabantse platteland, dus ik ben iedere dag in onze tuin te vinden. De moestuin wordt door de jaren heen steeds meer gevuld met bloemen, en ik begin mijn werkweek graag door een boeketje van eigen bloemen te plukken om op mijn bureau neer te zetten. Iedere keer weer een geluksmomentje!
Wanneer ik in de natuur ben, laat ik me graag leiden door waar mijn ogen het interessant vinden; een bepaalde boom (die ik dan graag omarm, ja ik beken, ik ben een treehugger), of een klein begroeid paadje waar weinig mensen komen. Ik ga dan vaak op een beschutte plek op mijn jas of tegen een boom aan zitten, en om me heen kijken. Mijn gedachten worden dan kalm, of ik krijg juist een goed idee. En na verloop van tijd vallen je steeds meer diertjes en bosleven op.
Waar ben je het liefst in de natuur?
Poeh, waar niet?! Maar als ik moet kiezen, hebben de bergen wel een bijzondere aantrekkingskracht op me. Puur omdat het er vaak zo stil is, zo lekker ruikt en de bergen een extra dimensie toevoegen tussen hemel en aarde. Maar de zee (en water in het algemeen) trekt ook; vaak wil ik dan minstens even met mijn voeten in het water, en melancholisch over de oceaan uitstaren. En bossen, liefst zo groots en majestueus mogelijk, in herfsttinten en met veel varens en mos…je merkt het, kiezen lukt niet echt. Oh, en een goede pluktuin vol bloemen maakt me ook heel gelukkig.
En waarom? Omdat het me aan de ene kant heel nietig doet voelen, zo’n klein mensje met banale problemen tussen al dat overweldigende natuurschoon. Maar ik voel dan ook heel sterk dat ik onderdeel ben van het grotere geheel.
Schotland, IJsland, Zweden: je favorieten? Waarom?
Ik heb veel gereisd, maar Schotland en Ierland zijn toch wel mijn favoriete landen. Schotland om de indrukwekkende oerlandschappen en het mystieke (en het prachtige accent). En Ierland begint inmiddels een beetje te voelen als tweede thuis, omdat ik er ieder haar in mijn eentje heen probeer te gaan. Ik huur dan een autootje en zoef over kronkelweggetjes, camera in de aanslag. Ik verblijf altijd in hetzelfde hostel met katten, bovenop een cliff met 180 graden uitzicht over de oceaan en meditatielessen in de ochtend. Hemels.
Wat is het mooiste moment van de dag om in de natuur te zijn, en waarom?
Ik denk dat de ochtend voor mij het mooist is, met de dauwdruppels in het gras en gefilterd zacht zonlicht -en met wat geluk mistflarden. Een perfect moment om te fotograferen, maar de realiteit is vaak dat ik toch mijn warme bed verkies boven dauwtrappen.
Wat is je fijnste, favoriete buitenplek?
Dat is ‘mijn boom’ in Ierland. Ik kwam er bij toeval uit toen ik een weg zocht van mijn hostel naar de zee, en wist meteen dat ik bij die kronkelige boom bovenop wat rosten een naakt zelfportret wilde fotograferen. Dat deed ik voor het eerst in 2010, en voor het laatst afgelopen februari. Deze boom is ook mijn screensaver op mijn telefoon. Op de een of andere manier is het bij die boom altijd zonnig en beschut, ook wanneer ik er in december ben. Dan kan ik daar uren op de warme stenen zitten, uitkijkend over de oceaan.
Mijn andere favoriete buitenplek is minder exotisch, gewoon thuis in onze tuin op het ‘koffiebankje’ dat mijn man voor me in elkaar timmerde. Je zit er ’s ochtend lekker in de zon met een mok koffie, omringd door bloemen. Kat aan m’n voeten, niks meer aan doen.
Wat voor een buitenruimte hebben jullie? Moestuin, varkens, kippen…
We hebben een flinke tuin met daarin een gedeelte moestuin met kas, een weide voor onze 2 varkentjes (die kwamen bij het huis), een kippenren voor ons zijdehoen-gezinnetje (afgelopen jaar is Rammstein de haan bij ons komen wonen, en hadden we voor het eerst kuikentjes!). Ook doe ik een poging een kleine pluktuin aan te leggen, maar de ligging is niet ideaal dus dat wil nog niet echt lukken. We hebben ook een grote cirkel met daarin een vuurplek om het hele jaar door kampvuurtjes te maken.
Mooie ervaring in de natuur?
Dan denk ik meteen aan vorig jaar, toen we 10 jaar getrouwd waren en dat vierden met een vow renewal in Schotland. Samen met de kinderen verklaarden we elkaar opnieuw de liefde, op een hele bijzondere plek: de Fairy Glen op Isle of Skye. Het is een kleine vallei omringd door grillige bergjes, waarvan de mythe luidt dat die door elfen gecreëerd zijn. Er is een soort van stenenspiraal op de grond, waarbij het verhaal gaat dat wanneer het je lukt om er achterwaarts doorheen te lopen, de elfen je wens uit laten komen.
Het was er mistig, miezerig weer – perfect voor Schotland, de wind waaide door onze haren en er was verder helemaal niemand (behalve dan misschien wat fairies ;)); een onvergetelijke ervaring.
De herfst: is dit je favoriete seizoen? Waarom?
Klopt! Je raadt het waarschijnlijk al wanneer je mijn instagramfeed bekijkt, maar ik hou enorm van die kleurenpracht. Ik verwonder me erover dat bladeren kunnen veranderen in het felste roodbruin en geel. Samen met de kinderen trek ik dan het bos in, met een mandje om de mooiste bladeren te verzamelen voor in ons herbarium.
Daarnaast hou ik zo van dit seizoen omdat het iets melancholisch heeft; de uitbundigheid van de zomer is voorbij, de natuur trekt zich langzaam terug, alles begint een beetje te vergaan. De schoonheid van verval is altijd een thema geweest in mijn werk, dus de herfst past gewoon bij mij.
Hoe zie je dat t herfst wordt? Wát zie, ruik, proef je, en hoe ervaar je dit?
Het begint voor mij met de spinnenwebben die ineens overal opduiken en glinsteren met dauwdruppels. Dat je tijdens je ochtendkoffie op je bankje in de zon een omslagdoek of vest nodig hebt. De pompoenen die opduiken in je moestuin. Dat eerste vlaagje van herfst in de lucht, je kan het gewoon ruiken; een frisse geur van boombladeren, nat mos en iets aards.
Waarmee associeer je de herfst?
Volgens de Keltische kalender is de herfst de tijd om te oogsten, zowel letterlijk als figuurlijk; de bossen zijn gevuld met noten, paddenstoelen en vruchten, maar ook zelf probeer ik dit seizoen de vruchten te plukken van wat ik het afgelopen jaar ‘gezaaid’ heb. Met een gevoel van tevredenheid kijk ik dan terug op wat ik de voorgaande maanden heb meegemaakt.
Verder denk ik bij de herfst meteen aan met warme vesten, laarzen en sjaals wandelen in een vurig bos, om daarna met warme chocomelk en zelfgebakken appeltaart een goed boek te lezen. Een geromantiseerd beeld natuurlijk, want de realiteit (zeker met kinderen) pakt vaak net wat anders uit. Wat we in de herfst ook altijd doen, en dat is inmiddels een hele dierbare traditie geworden, is met z’n allen op pompoenenjacht gaan. We kiezen dan allemaal een grote pompoen uit, die we thuis uitsnijden en versieren. Wanneer het dan donker is, zetten we ze buiten in de tuin met een kaarsje erin. De kinderen liggen dan minutenlang naar hun pompoen buiten te turen, heerlijk!
Wat of wie zijn je inspiratiebronnen?
Dat kan van alles zijn; van een landschap, vervallen huizen en verlaten ruïnes, tot boeken en films. Het boek Lady Chatterley’s lover vond ik zo mooi verfilmd, met veel blauwe tinten en onstuimige liefdesscènes in de natuur, dat het me inspireerde er een fotoserie van te maken. Ik verzamelde daarvoor ideeën en maakte schetsen, en liep toevallig tegen iemand aan met het uiterlijk dat ik zocht. Uiteindelijk verliep de fotoshoot gedeeltelijk anders dan ik van tevoren had bedacht (met o.a. koeien die jurkjes probeerden op te eten), maar dat is helemaal oké. Juist het organisch laten ontstaan met een paar voorbedachte ingrediënten, dat is waar de magie zit.
Met wie zou je graag een herfstwandeling willen maken?
Met Taylor Swift (en dan moet mijn dochter ook mee want die is nog steeds verdrietig dat ze niet naar haar concert kon); ze schrijft hele beeldende, verhalende muziek waar ik uren naar kan luisteren en allerlei beelden bij zie. Ik zou uiteraard mijn camera meenemen, en samen hele mossige beelden maken terwijl haar muziek zachtjes door het bos dwarrelt.