Fotografie. Ik herinner me dat ik als kleuter soms van mijn ouders een foto mocht maken met hun analoge toestel. Spannend was dat, want zo'n camera was best zwaar en je zag pas weken later hoe je foto geworden was. Meestal stonden vooral de voeten van mijn ouders er op, scheef.
Jaren later kreeg ik wat serieuzer les, van mijn vader (hij was graficus en fotografeerde veel). Ik denk dat ik een jaar of 15 was, en hij gaf me een van zijn camera's en een hoop lenzen. Ik weet nog dat ik oefende op wat viooltjes in de tuin, en dat hij daarna de foto's met me besprak (wederom weken later, het analoge tijdperk, remember?).
Toen ik in Maastricht ging studeren, schreef ik me in voor een cursus fotografie. Daar ontwikkelde ik voor het eerst zelf mijn rolletjes film, en raakte ik bevangen door de magie van het zien verschijnen van de eerste schim van je foto in de bakjes vloeistoffen in de doka. Met deze fotoclub ondernamen we fototripjes naar Parijs (waar niet alleen de liefde voor fotografie opbloeide, maar laten we niet afdwalen ;)), struinden we als het regende door de donkere steegjes van Maastricht (want de mooiste foto's maak je vaak in de regen), en werd er model gezeten in de studio. Ik denk dat mijn liefde voor fotografie toen echt is ontstaan; een zaadje wat al was geplant is toen ontkiemd, en is nooit meer weg gegaan.
En nu, na jaren nooit echt de stap te hebben durven nemen om dat plantje in de volle zon te zetten, ben ik er klaar voor. Ik ben nu qua beroep alleen fotograaf, en dat voelt ontzettend goed! Afgezien van dat het natuurlijk ook spannend en onzeker is (vooral financieel), geeft het me heel veel energie om nu vooral te kunnen doen waar ik echt blij van word; schoonheid creëren, het leven vastleggen, en dat voor altijd bewaren.
